DUCHOWA ADOPCJA DZIECKA POCZĘTEGO

W każdej minucie a nawet w sekundzie w niezliczonych i nieznanych miejscach, gdzieś na świecie dokonuje się z woli Boga, dawcy życia, cud poczęcia człowieka. Szokująca jest wiadomość, że wiele poczętych dzieci nie doczeka się swoich narodzin, zostaną zgładzone zanim jeszcze ujrzą ten piękny świat.
Wielu ludzi nie chce uznać, że nienarodzone dziecko to człowiek, który w łonie matki przeżywa pierwszą dziewięciomiesięczną fazę swego istnienia. Rodzice często roszczą sobie prawo do decydowania o tym, czy przyjąć, czy odrzucić poczęte dziecko. Uważają, że decyzja o aborcji to tylko kwestia umowy między matką a lekarzem zapadająca niekiedy w majestacie prawa. Gdy nieraz dowiadujemy się o tysiącach zabijanych dzieci zapominamy, że ta wielka tragedia składa się z tysięcy osobistych, pojedynczych tragedii, z tysięcy indywidualnych decyzji, że tysiące lękliwych matek waha się, czy urodzić dziecko, które się w nich rozwija. Inne już się zdecydowały, za dzień, dwa, pójdą na tzw. zabieg, żeby zadać śmierć. Kto przekona lękliwe? Kto zatrzyma już zdecydowane? Pan Jezus powiedział: “o cokolwiek prosić mnie będziecie, Ja to zrobię”. Trzeba wierzyć Jezusowi, a za wiarą muszą iść konkretne przedsięwzięcia.
Duchowa Adopcja jest modlitwą w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Nie znamy jego imienia. Nie wiemy czy to dziecko jest człowiekiem białym, czarnym czy żółtym. Nie wiemy czy będzie mężem stanu, uczonym , duchownym czy może świętym, a może będzie przeciętnym człowiekiem. Bóg sam to dziecko wybiera i tylko On wie kim ono będzie. Modlitwa trwa 9 miesięcy i polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej (Ojcze nasz i 10 Zdrowaś Maryjo) oraz specjalnej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców. Do modlitwy można dołączyć dowolnie wybrane dodatkowe postanowienia np. częstą spowiedź, Komunię Świętą, adoracje Najświętszego Sakramentu, post, walkę z nałogiem, pomoc potrzebującym. Należy podejmować postanowienia realne mając na uwadze indywidualne możliwości i ich wypełnianie, choć dodatkowe postanowienia nie są obowiązkowe.
Duchową Adopcję może podejmować każdy, zarówno osoby świeckie jak i konsekrowane, kobiety, mężczyźni, ludzie w różnym wieku, także osoby żyjące w związkach niesakramentalnych. Uczestniczący w Ruchu Duchowej Adopcji zobowiązują się modlić przez 9 miesięcy o ocalenie bezbronnego dziecka, którego imię zna tylko Bóg. Proszą Boga o dar miłości rodzicielskiej, o to, żeby wahający zdecydowali się nie zabijać swojego dziecka, a ci którzy chcą dokonać “zabiegu” zrozumieli, że popełnią w ten sposób zbrodnię dzieciobójstwa.
Duchową Adopcję podejmuje się za jedno dziecko zagrożone śmiercią przed narodzeniem. Można ją podejmować wiele razy bez ograniczeń, ale pod warunkiem wypełnienia poprzedniego zobowiązania. Jednak każdą nową adopcję powinno poprzedzić nowe przyrzeczenie. Przyrzeczenie powinno być składane w uroczysty sposób w kościele podczas Mszy Świętej w jedno ze świąt Matki Bożej. W przypadku braku możliwości złożenia przysięgi w kościele (np. starszy wiek, choroba, odbywanie służby wojskowej) można złożyć przyrzeczenie indywidualnie w jedno ze świąt Matki Bożej.
Podstawowym obowiązkiem w wypełnianiu Duchowej Adopcji jest codzienna modlitwa “Panie Jezu…” oraz jedna tajemnica różańcowa. W przypadku długiej przerwy w wypełnianiu zobowiązań modlitewnych należy kontynuować Duchową Adopcję przedłużając modlitwę o odpowiednią ilość dni. Jeśli natomiast modlitwa została przerwana na dłużej np. miesiąc w takim wypadku Duchowa Adopcja została przerwana.
Duchowa Adopcja uczy każdego człowieka systematycznej modlitwy, pogłębia przez to kontakt z Bogiem. Osoba adoptująca wyprasza u Boga dar miłości rodzicielskiej i pozostawienie przy życiu poczętego dziecka oraz prawe i godne życie dla niego po narodzeniu. Od adopcji prawnej odróżnia ją ten szczególny atrybut, że nie powoduje odłączenia dziecka od jego naturalnej rodziny.
Bóg jeden wie, jak wiele dobra przyniosła dotąd ta cicha, niemal bezszelestna walka modlitewna krucjaty Duchowej Adopcji. Pierwsza Duchowa Adopcja w Polsce została przeprowadzona w kościele o. Paulinów p.w. Ducha Św. W Warszawie 2 lutego 1987 roku. Nawiasem mówiąc 2 lutego każdego roku w naszym kościele podczas każdej Mszy Św. można złożyć przyrzeczenie Duchowej Adopcji biorąc jednocześnie udział w całodziennej adoracji Najświętszego Sakramentu. Niech więc każdy z nas broni jednego “swojego” dziecka, niech osłania je przed rękami złoczyńców. Niech nad każdym adoptowanym dzieckiem wyrośnie parasol modlitwy, Komunii Św., postu i ofiary. Dopóki chodzisz po ziemi owo adoptowane przez Ciebie dziecko będzie znane tylko Bogu. Ale gdy już przejdziesz przez bramę śmierci poznasz, że Twój wysiłek nie poszedł na marne.
Obrona ludzkiego życia, główny cel Duchowej Adopcji, nie jest sprawą tylko adoptującego: jest to sprawa społeczna, ogólnonarodowa i ogólnoludzka.
Matka Boża zaprasza – zaadoptuj duchowo zagrożone, niewinne dziecko i ocal mu życie.

Andrzej Szymański